از این که نمی‌دانستم من کی هستم همیشه سرگردان و حیران بودم سعی می‌کردم تا جواب سؤالم را به هر قیمتی که است پیدا کنم و خودم را پیدا کنم.
دست به کار شدم و به جست و جو در میان اقشار مختلف جامعه پرداختم. آدم‌هایی را دیدم که خود را در پست و مقام دنیوی یافته بودند و برخی دیگر خود را در مال و ثروت اندوزی و درست کردن کاخ‌هایی سر به فلک کشیده می‌دیدند و گروهی دیگر خود را در آرایش کردن و شیک بودن و به اصطلاح امروزی با کلاس بودن یافته بودند و... .
اندکی با خود فکر کردم و دیدم این‌ها چیزهایی نیست که ارزش انسان بودن در آنها نهفته باشد بلکه همه و همه تنها ابزاری است برای اینکه انسان بتواند به خودش برسد و ارزش واقعى خود را بفهمد.
اگر انسان خود را در پست و مقام دنیوی ببیند، آیا می‌توان گفت کارگر سخت کوشی که با عرق جبین در سرما و گرما سخت تلاش می‌کند و حتی بوی پست و مقامات عالی رتبه هم به مشامش نمی‌رسد، خالی از انسانیت است؟ نه! هرگز چنین نیست.
اما کسانی که خود را در مال و ثروت اندوزی یافته‌اند، پس تکلیف کسانی که جزء قشر فقیر جامعه هستند، چه می‌شود؟ آیا فقر انسانیت را از آنها می‌گیرد؟ نه! هرگز چنین نیست. لذا مال و ثروت به تنهایی نمی‌تواند جواب سؤالم باشد.
و آیا کسانی که چهره های پاک و زیبایشان را پشت خروارها گریم و مواد آرایشی پنهان می‌کنند تا بدین وسیله چشم های طماع طمع کاران را شیفته خود گردانند و این گونه خودشان را ثابت کنند، می‌توان گفت انسان!؟ اما آن بنده‌ای که صورت پاک و بی آلایشش را همان گونه که ساخته و پرداخته ذات باری تعالی است قبول می‌کند و وارد جامعه می‌شود، نمی‌توان به او ارزشی داد؟!
این‌ها پرسش و پاسخ‌هایی بود که ذهنم را درگیر کرده بود تا اینکه متوجه شدم قرآنی که خداوند آن را برنامه‌ای برای سعادت هر دو جهان انسان قرار داده، می‌توانم از لابه لای آیاتش جواب سؤالم را پیدا کنم. قرآن را باز کردم دیدم آیاتی بسیار زیبا همراه با دستورالعمل‌هایی سازنده انسان را به خودش می‌رساند.
از اخلاق و رفتار با پدر و مادر آنجا که می‌فرماید:وَوَصَّيْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَيْهِ إِحْسَانًا "[احقاف/15] و " وَقَضَىٰ رَبُّكَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا ۚ إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِندَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ كِلَاهُمَا فَلَا تَقُل لَّهُمَا أُفٍّ وَلَا تَنْهَرْهُمَا وَقُل لَّهُمَا قَوْلًا كَرِيمًا [ اسراء/23] آری در مورد رفتار با پدر مادرم خود را در قرآن این گونه یافتم .اما در مورد رفتار و منشم با اقشار مختلف جامعه خداوند متعال می‌فرماید:" وَلَا تُصَعِّرْ خَدَّكَ لِلنَّاسِ وَلَا تَمْشِ فِي الْأَرْضِ مَرَحًا[ لقمان/18]و در جایی دیگر می‌فرماید:وَاقْصِدْ فِي مَشْيِكَ وَاغْضُضْ مِن صَوْتِكَ ۚ إِنَّ أَنكَرَ الْأَصْوَاتِ لَصَوْتُ الْحَمِيرِ"[لقمان/19]، آری قرآن در مقابل افراد جامعه این گونه اخلاق و رفتار مرا اصلاح می‌کند. آیاتی بسیار زیبا در مورد پوشش و حجاب که ارزش مرا چندین برابر می‌کند آنجا که می‌فرماید: وَقُل لِّلْمُؤْمِنَاتِ يَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ وَيَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَلَا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ[نور/31] و در آیاتی دیگر می‌فرماید:يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُل لِّأَزْوَاجِكَ وَبَنَاتِكَ وَنِسَاءِ الْمُؤْمِنِينَ يُدْنِينَ عَلَيْهِنَّ مِن جَلَابِيبِهِنَّ ۚ ذَٰلِكَ أَدْنَىٰ أَن يُعْرَفْنَ فَلَا يُؤْذَيْنَ ۗ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِيمًا [احزاب/59]
که عاقبت و نهایت به کارگیری دستورالعمل‌هاى الهى چیزی نیست جز:( لعلکم تفلحون).
آری توانستم خودم را پیدا کنم وخداوند کریم مرا این گونه در قرآن زیبا بیان کرده. آیاتی بسیار زیبا از آغاز خلقت انسان که از آبی بى ارزش و پست است تا همیشه به یاد داشته باشد که هرگز اجازه ندارد از حدودی که خداوند برایش تعیین کرده تجاوز کند:( فلینظرالإنسان مما خلق)
نظرات